Aankomst in Sri Lanka
14 Juli 2014 | Sri Lanka, Panadura
12/13 juli:
Vandaag begon dan eindelijk ons grote avontuur. Een andere reis dan normaal. Dat merkte ik al toen ik bij Anne aan kwam en zij voor het eerst in ons leven een kleinere en lichtere koffer bleek te hebben dan ik. Nog nooit eerder meegemaakt in onze samenreis-carrière die inmiddels aardig wat tripjes telt. Toen ik zeker wist dat het echt Anne was zijn we naar Düsseldorf vertrokken om daar de vlucht naar Abu Dhabi te nemen. Het inchecken duurde even door een ietwat chaotische Sri Lankaanse familie voor ons die het niet geheel eens met elkaar leken te zijn. Op Abu Dhabi geland, lekker het vliegtuig uit de beentjes strekken. Al wachtende op de vliegtuigtrap hartstikke warm voor zo'n warmte blazer/uitlaat te staan, maar toen ik verder liep bleek het gewoon de lucht en warmte te zijn in Abu Dhabi, nondepin. Op Abu Dhabi hadden we de overstap naar Colombo. Dat was allemaal lekker vaag, we waren dan ook bijzonder blij toen diezelfde chaotische familie zich naast ons in de gate parkeerden. Ongemerkt waren zij onze persoonlijke reisgids geworden. Zaten we dus toch goed. Na deze turbulentie-alom-vlucht door naar de van-het-kastje-naar-de-muur-visumgeregel. 'Geholpen' door een man achter de balie met een enorm chagrijnig gezicht, die op zijn pasfoto van zijn naamkaartje ook duidelijk geen moeite had gedaan om dit enigszins te verbergen. Vind ik dan wel weer leuk. ;)
We zijn naar het gastgezin gebracht, kennisgemaakt met Mr. en Mrs. Bandara. Een heel vriendelijk gepensioneerd stel. Kregen meteen ontbijt en tijd om bij te slapen. Na deze slaap-inhaalslag stond er een rijst lunch klaar. De eerste hap en m'n neus sprong open van pittigheid, maar wel lekker. Je moet hier met je rechterhand eten en het is best een kunst dit nog enigszins flatteus voor elkaar te boksen. De linker is namelijk gereserveerd voor toiletaangelegenheden waarbij je geen wc-papier nodig hebt. (Daar passen we dan wel weer voor). Daarna kregen we een rondleiding door het huis, dat gebeurd hier op blote voeten. Buiten zaten hele dikke grote mieren, maar daar hoefde we ons niet druk over te maken, 'they just going to bite', eh OK!
We hebben nog een supermarktje gezocht in Panadura en maakten kennis met de toeter-cultuur, of er nou wel of niet iets aan de hand is; zorg dat je blijft toeteren. Daarnaast bleek Sri Lanka weer een attractie rijker en aan de starende blikken en roepende mensen te zien lijken wij dit te zijn. 's Avonds ontmoette we Dennis, een Zweedse volunteer die ook in dit huis verblijft. Die heeft al het een en ander uit kunnen leggen en liet zich er ook niet van weerhouden nog snel even mede te delen dat er vorige week kakkerlakken op onze kamer zaten. Veel nieuwe indrukken, maar zeker positief!
14 juli
Vanochtend ontmoetten we ook Ania, een Engelse volunteer die ook in het Panadura Base Hospital vrijwilligerswerk doet. Zij woont in huis bij de zoon van mr. Bandara naast ons en eet altijd met ons mee. Na het ontbijt werd ik opgehaald door iemand van Projects Abroad om samen met een jongen uit Oostenrijk de introductie in het ziekenhuis te krijgen. We gingen met een Tuk Tuk naar het Panadura Base hospital en kwamen binnen in een hal tjokvol 'krioelende' mensen, ongeveer vergelijkbaar met de rij bij 7th Sunday. Het enige verschil was dat ik de langste was. Daar kon ik maar kort van genieten want ik moest de Sri Lankaanse staff member volgen die er nogal de pas in had. Als ik één seconde niet oplette dan herkende ik haar al niet meer tussen de zwarte staartjes en kon ik praktisch iedereen volgen haha. We liepen naar boven naar het kantoor van de directeur van het ziekenhuis. We sloten ons aan bij een rijtje verpleegkundigen die ombeurten voor het raampje sprongen om te kijken of het nog lang duurde en vervolgens één voor één naar binnen mochten. Dat begreep ik natuurlijk maar al te goed toen bleek dat dit de enige kamer was met airco, wat een verademing. Eenmaal binnen bij deze beste man mochten we aangeven op welke afdeling we wilden werken en dit werd in het Singalees vastgelegd. Deze paar zinnen namen zo'n half uur in beslag omdat de telefoon constant ging en er alsnog ombeurten mensen aanschoven. De afdelingen worden de kinderafdeling 2 weken, 1 week algemene geneeskunde en 1 week de operatie-afdeling. Dit laatste is me aangeraden omdat er vaak mensen van hun stokje gaan door de hitte, hun te hete operatiekleding en niet te vergeten drie mensen die naast elkaar geopereerd worden (lees: openliggen). Daarbij was mijn broek met kleuren een groot skand voor de parochie en was ik genoodzaakt een witte broek te kopen. In de collectie hier schijnen alle witte broeken door, dus dat is natuurlijk much better dan een gekleurde broek, dat ik dat zelf niet had bedacht. ;) We gingen terug naar huis om Anne op te pikken die inmiddels omgetoverd was tot bonendopper in de Sri Lankaanse keuken. Met vier mensen en één Tuk Tuk waren we klaar voor vertrek. Ik dacht even dat mijn Engels me in de steek liet en we met zijn vieren in de driewieler moesten. Aan mijn Engels bleek het dit keer niet te liggen, aan het plan echter wel. Iedereen had plek voor één bil (ik koos de linker) en zo sjeesde we het toeterende verkeer door. In de middag zijn we met de Engelse en Oostenrijker naar het strand gegaan. Daar hebben de Sri Lankanen voor ons een coconut afgehakt die we mochten drinken. De lokale bevolking ziet geloof ik voor het eerst een stel 'witten' en beginnen spontaan te lachen en gaan er even goed voor staan als we langs komen. Het eten is prima, maar de hitte is echt heel erg. Onze huisgenoot heeft zijn douchebeurten inmiddels teruggebracht van 4 naar 2 keer per dag. Ook een mooie uitdaging voor ons denk ik zo. ;)
Vandaag begon dan eindelijk ons grote avontuur. Een andere reis dan normaal. Dat merkte ik al toen ik bij Anne aan kwam en zij voor het eerst in ons leven een kleinere en lichtere koffer bleek te hebben dan ik. Nog nooit eerder meegemaakt in onze samenreis-carrière die inmiddels aardig wat tripjes telt. Toen ik zeker wist dat het echt Anne was zijn we naar Düsseldorf vertrokken om daar de vlucht naar Abu Dhabi te nemen. Het inchecken duurde even door een ietwat chaotische Sri Lankaanse familie voor ons die het niet geheel eens met elkaar leken te zijn. Op Abu Dhabi geland, lekker het vliegtuig uit de beentjes strekken. Al wachtende op de vliegtuigtrap hartstikke warm voor zo'n warmte blazer/uitlaat te staan, maar toen ik verder liep bleek het gewoon de lucht en warmte te zijn in Abu Dhabi, nondepin. Op Abu Dhabi hadden we de overstap naar Colombo. Dat was allemaal lekker vaag, we waren dan ook bijzonder blij toen diezelfde chaotische familie zich naast ons in de gate parkeerden. Ongemerkt waren zij onze persoonlijke reisgids geworden. Zaten we dus toch goed. Na deze turbulentie-alom-vlucht door naar de van-het-kastje-naar-de-muur-visumgeregel. 'Geholpen' door een man achter de balie met een enorm chagrijnig gezicht, die op zijn pasfoto van zijn naamkaartje ook duidelijk geen moeite had gedaan om dit enigszins te verbergen. Vind ik dan wel weer leuk. ;)
We zijn naar het gastgezin gebracht, kennisgemaakt met Mr. en Mrs. Bandara. Een heel vriendelijk gepensioneerd stel. Kregen meteen ontbijt en tijd om bij te slapen. Na deze slaap-inhaalslag stond er een rijst lunch klaar. De eerste hap en m'n neus sprong open van pittigheid, maar wel lekker. Je moet hier met je rechterhand eten en het is best een kunst dit nog enigszins flatteus voor elkaar te boksen. De linker is namelijk gereserveerd voor toiletaangelegenheden waarbij je geen wc-papier nodig hebt. (Daar passen we dan wel weer voor). Daarna kregen we een rondleiding door het huis, dat gebeurd hier op blote voeten. Buiten zaten hele dikke grote mieren, maar daar hoefde we ons niet druk over te maken, 'they just going to bite', eh OK!
We hebben nog een supermarktje gezocht in Panadura en maakten kennis met de toeter-cultuur, of er nou wel of niet iets aan de hand is; zorg dat je blijft toeteren. Daarnaast bleek Sri Lanka weer een attractie rijker en aan de starende blikken en roepende mensen te zien lijken wij dit te zijn. 's Avonds ontmoette we Dennis, een Zweedse volunteer die ook in dit huis verblijft. Die heeft al het een en ander uit kunnen leggen en liet zich er ook niet van weerhouden nog snel even mede te delen dat er vorige week kakkerlakken op onze kamer zaten. Veel nieuwe indrukken, maar zeker positief!
14 juli
Vanochtend ontmoetten we ook Ania, een Engelse volunteer die ook in het Panadura Base Hospital vrijwilligerswerk doet. Zij woont in huis bij de zoon van mr. Bandara naast ons en eet altijd met ons mee. Na het ontbijt werd ik opgehaald door iemand van Projects Abroad om samen met een jongen uit Oostenrijk de introductie in het ziekenhuis te krijgen. We gingen met een Tuk Tuk naar het Panadura Base hospital en kwamen binnen in een hal tjokvol 'krioelende' mensen, ongeveer vergelijkbaar met de rij bij 7th Sunday. Het enige verschil was dat ik de langste was. Daar kon ik maar kort van genieten want ik moest de Sri Lankaanse staff member volgen die er nogal de pas in had. Als ik één seconde niet oplette dan herkende ik haar al niet meer tussen de zwarte staartjes en kon ik praktisch iedereen volgen haha. We liepen naar boven naar het kantoor van de directeur van het ziekenhuis. We sloten ons aan bij een rijtje verpleegkundigen die ombeurten voor het raampje sprongen om te kijken of het nog lang duurde en vervolgens één voor één naar binnen mochten. Dat begreep ik natuurlijk maar al te goed toen bleek dat dit de enige kamer was met airco, wat een verademing. Eenmaal binnen bij deze beste man mochten we aangeven op welke afdeling we wilden werken en dit werd in het Singalees vastgelegd. Deze paar zinnen namen zo'n half uur in beslag omdat de telefoon constant ging en er alsnog ombeurten mensen aanschoven. De afdelingen worden de kinderafdeling 2 weken, 1 week algemene geneeskunde en 1 week de operatie-afdeling. Dit laatste is me aangeraden omdat er vaak mensen van hun stokje gaan door de hitte, hun te hete operatiekleding en niet te vergeten drie mensen die naast elkaar geopereerd worden (lees: openliggen). Daarbij was mijn broek met kleuren een groot skand voor de parochie en was ik genoodzaakt een witte broek te kopen. In de collectie hier schijnen alle witte broeken door, dus dat is natuurlijk much better dan een gekleurde broek, dat ik dat zelf niet had bedacht. ;) We gingen terug naar huis om Anne op te pikken die inmiddels omgetoverd was tot bonendopper in de Sri Lankaanse keuken. Met vier mensen en één Tuk Tuk waren we klaar voor vertrek. Ik dacht even dat mijn Engels me in de steek liet en we met zijn vieren in de driewieler moesten. Aan mijn Engels bleek het dit keer niet te liggen, aan het plan echter wel. Iedereen had plek voor één bil (ik koos de linker) en zo sjeesde we het toeterende verkeer door. In de middag zijn we met de Engelse en Oostenrijker naar het strand gegaan. Daar hebben de Sri Lankanen voor ons een coconut afgehakt die we mochten drinken. De lokale bevolking ziet geloof ik voor het eerst een stel 'witten' en beginnen spontaan te lachen en gaan er even goed voor staan als we langs komen. Het eten is prima, maar de hitte is echt heel erg. Onze huisgenoot heeft zijn douchebeurten inmiddels teruggebracht van 4 naar 2 keer per dag. Ook een mooie uitdaging voor ons denk ik zo. ;)
-
14 Juli 2014 - 18:23
Merel:
Wat fantastisch om te lezen!! Ik hoop dat jullie ondanks de hitte toch een beetje kunnen slapen;) geniet ervan xx -
14 Juli 2014 - 21:17
Nanda:
zie je Jiska, alles valt vanzelf op zijn plaats, en nu maar genieten van alles wat er gaat gebeuren. liefs -
14 Juli 2014 - 22:28
Michelle:
Leuk verhaal Jiska :) en vast nog many more to come!! Succes met de hitte en witte broek ;) en je eerste
Echte dag in t hospital!! X -
14 Juli 2014 - 22:30
Mam:
Hoi Schat
Wat een geweldig verslag om te lezen. Ik herken hierin je vader. {manier van schrijven]
Je bent er nog maar even,maar wat heb je al veel te vertellen.
Ziekenhuis is echt wel totaal anders. Goed om ook te zien.
Heel veel plezier!! Liefs pap en mam -
15 Juli 2014 - 07:56
Angela:
Hoi Jiska, wat een super leuke manier van vertellen heb jij! Ik lees dat jij nog veel meer talenten bezit. Mocht je nou toch bedenken daar "zo'n ziekenhuis, dat gaat hem toch nie worden" dan zie ik hier zo nog een roeping...
Heel veel plezier daar en ik kijk uit naar je volgende verslag. Groetjes X -
15 Juli 2014 - 10:15
Perla:
Haha wat een avonturen al! Leuk geschreven jis;) En fijn dat te horen dat het op wat ongemakjes na, wel goed zit.
xxx -
15 Juli 2014 - 11:19
Erik:
Hoi Jiska,
Ik wilde je nog een hele fijne reis en een fantastisch avontuur wensen maar uit je verhaal (gepensioneerd stel, kakkerlakken in de slaapkamer) kan ik niet helemaal opmaken of je nu ook al echt vertrokken bent of nog gewoon thuis zit, in elk geval heel veel succes en plezier gewenst.
Groetjes,
Erik -
15 Juli 2014 - 13:03
Reggie:
Hoi Jiska,
Super leuk verslag. Je hebt inderdaad het schrijverstalent van je vader! Ik verheug met al op de volgende verslagen. Geniet van alles en doe de groetjes aan je kleine mede krioelende huisbewonertjes (haha).
Liefs, x -
15 Juli 2014 - 22:12
Mieke:
Ha Jiska,
Je bent echt in n andere wereld beland en je schrijft 't zo beeldend op dat ik het allemaal voor me zie :) Ben erg benieuwd naar het vervolg! Heel veel plezier en succes! X Mieke -
18 Juli 2014 - 06:15
Anita Ketelaars:
Hoi Jiska,
Wat leuk geschreven! Ik denk dat jij en Anne het super hebben daar, en zelfs van alle ongemakken nog de humor inzien. Samen maken jullie er wat van, dat is leuk! Veel plezier en groetjes van fam Ketelaars
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
