Panadura Base Hospital
18 Juli 2014 | Sri Lanka, Panadura
Het Panadura Base Hospital
Vandaag begonnen op de kinderafdeling in het ziekenhuis. Wat een wereld van verschil, wel verwacht natuurlijk maar toch. Ik kon gelijk instromen in de artsenpolonaise. Er zijn te veel kinderen voor de ruimte. In sommige bedjes liggen zelfs twee kinderen en bij elk kind zit een moeder die er constant blijft zitten en de "verzorging" - veel aanhalingstekens bij dit laatste - doet. Het is allemaal hutjemutje, oud, te vol, verouderd en hartstikke warm, er hangen alleen een paar waaiers. De afdeling is verdeeld in drieën waarbij elk deel ongeveer 10 bedjes heeft. Daarnaast is er ruimte voor minimaal één zwerfkat die ook voor een langer verblijf gaat en daarnaast hartstikke welkom wordt gevonden. Vol enthousiasme wilde ik helpen maar toen ik de eerste bloedprikscène zag vond ik observeren ook vrij oké. Ze doen een sonde (slangetje) strak om de pols van het kindje en leggen er een knoop in zodat de aderen af worden gekneld, zonder handschoenen natuurljk - 'tis mar bloed' - om vervolgens met een naald te prikken waarbij direct het bloed eruit komt gevlogen (vaak over hun eigen hand) en dan pakken ze een potje waar ze het in laten lopen. Tien minuten later zag ik een verpleegkundige medicijnen klaar maken (moet ik er nog bij typen dat ook dit zonder handschoenen gebeurd?) en schoot met de naald uit en jaste er zo haar eigen vinger mee in, ver! Met deze ervaringen moet het helemaal goed komen in het Catharina ziekenhuis volgende maand. ;) De meeste kinderen hebben Dengue Fever van de mosquito's hier of longontsteking wat veel voorkomt door het seizoen. De kindjes zijn super schattig met hun grote zwarte ogen en de moeders lachen allemaal heel lief. In de ochtend loopt hier de hoogste arts haar visite en dat is te vergelijken met een moedereend en haar kleintjes. Zij loopt voorop en gaat elk kind af, bij elk kind komt er één van de drie dokters naar voren die de informatie over de patiënt geeft, deze dokter geeft als hij klaar is zijn blad aan een andere dokter die vervolgens tekent, die houdt het blad vervolgens achter zich en een verzorgende doet deze in de map. Dan loopt er ook nog een zaklampverzorgende mee met een knoepert van een lantaarn en schijnt op verzoek in de keel van het kindje. Vervolgens zegt de arts wat en loopt verder en iedereen loopt er achteraan. En dat zijn er 8!!! Eh ja die achtste was ik.
De dokters zijn met hun Aziatische Engelse accent lastig te verstaan en fluisteren bovendien. De verzorgenden kunnen bijna geen Engels en de moeders al helemaal niet. Omdat ik toch wat wilde doen heb ik een arts gevraagd in het Singalees op te schrijven dat ik de respiratie kwam tellen. Alle moeders reageerde heel leuk als ik het blaadje liet zien en stonden direct op, wat overigens helemaal niet nodig was. Eén baby ademende super snel en moeilijk, heel sneu om te zien.
Wat ik verder in het ziekenhuis geleerd heb is een bepaald fruit te eten. Het ziet eruit als de buitenkant van een kastanje met van die pikkers en binnenin zit een glow in the dark bol. De dokter drong er op aan dat ik er een moest proeven dus daar kwam ik geloof ik niet onderuit. Maar ik had al hulp nodig bij het openmaken voordat ik die glazen bol kon nemen. Het was nogal een ding dus maar even gecheckt of ik the whole thing kon eaten. NOOO!! Zei drie man in koor. Ik upload een foto van het ziekenhuis.
Gister zijn we met de andere vrijwilligers wat gaan drinken, dat zijn er inmiddels 14, erg gezellig!
17 juli:
Vandaag hadden we een medical seminar in Kalutara over Dengue Fever en Leptospirose. Interessante onderwerpen maar vooral te volgen door de Engelde teksten op de powerpoint. Zijn extra uitleg in het Aziatisch Engels heb ik niet helemaal meegekregen terwijl hij om de drie woorden 'right?' vroeg (spreek uit: RAIT, heel snel). Hierna zijn we wat winkeltjes ingegaan waar praktisch niemand was en men de lamp pas aan deed op het moment dat we binnenkwamen. Dat is nog eens milieubewust! Voor een andere vrijwilliger met wie ik op pad was heeft een juwelier een zilver kettinkje helemaal zelf gemaakt naar wens, erg lieve man en showde ons trots zijn werkplek. De bus is ook een tikkeltje anders dan hoe wij Arriva kennen. Tenzij jullie ook ooit al rijdende in moesten stappen in de 158, maar dat lijkt me sterk. Qua sfeer scoren ze goed: voorin zijn er allemaal knipperende lampjes in alle kleuren. Ook op het misselijksheidsgehalte worden alle te behalen punten in de wacht gesleept. Je stapt dus alrijdende in en dan trekt de bus suuuper snel op, vervolgens hoor je heel hard getoeter en dan wordt er weer suuuper hard geremd, etcetera etcetera 'je kent het wel'. De bus rijdt gewoon heel hard en toeterend op een Tuk Tuk af om er tien meter van tevoren achter te komen dat er echt niet meer ruimte is en dat remmen dan misschien wel op zijn plaats is. En Ton Lunenburg mij maar leren om vooruit te denken. Een kanttekening hierbij is dat er geen voetpad bestaat en je dus langs (praktisch op) deze weg loopt en ik dikwijls al mijn gekregen gelukspoppetjes en boeddha's inschakel.
Vrijdagmiddag zijn alle vrijwilligers vrij en vandaag gaat iedereen naar het zwembad bij een vijfsterrenhotel. Helaas moet ik passen, mijn lichaam heeft - zonder overleg - besloten om ook met de hype mee te doen en een soort van detox dieet te volgen, dus ik blijf een dagje op bed. Morgen is er een medical camp, een outreach, voor alle medical volunteers vlakbij Colombo en ik hoop er bij te kunnen zijn!
Vandaag begonnen op de kinderafdeling in het ziekenhuis. Wat een wereld van verschil, wel verwacht natuurlijk maar toch. Ik kon gelijk instromen in de artsenpolonaise. Er zijn te veel kinderen voor de ruimte. In sommige bedjes liggen zelfs twee kinderen en bij elk kind zit een moeder die er constant blijft zitten en de "verzorging" - veel aanhalingstekens bij dit laatste - doet. Het is allemaal hutjemutje, oud, te vol, verouderd en hartstikke warm, er hangen alleen een paar waaiers. De afdeling is verdeeld in drieën waarbij elk deel ongeveer 10 bedjes heeft. Daarnaast is er ruimte voor minimaal één zwerfkat die ook voor een langer verblijf gaat en daarnaast hartstikke welkom wordt gevonden. Vol enthousiasme wilde ik helpen maar toen ik de eerste bloedprikscène zag vond ik observeren ook vrij oké. Ze doen een sonde (slangetje) strak om de pols van het kindje en leggen er een knoop in zodat de aderen af worden gekneld, zonder handschoenen natuurljk - 'tis mar bloed' - om vervolgens met een naald te prikken waarbij direct het bloed eruit komt gevlogen (vaak over hun eigen hand) en dan pakken ze een potje waar ze het in laten lopen. Tien minuten later zag ik een verpleegkundige medicijnen klaar maken (moet ik er nog bij typen dat ook dit zonder handschoenen gebeurd?) en schoot met de naald uit en jaste er zo haar eigen vinger mee in, ver! Met deze ervaringen moet het helemaal goed komen in het Catharina ziekenhuis volgende maand. ;) De meeste kinderen hebben Dengue Fever van de mosquito's hier of longontsteking wat veel voorkomt door het seizoen. De kindjes zijn super schattig met hun grote zwarte ogen en de moeders lachen allemaal heel lief. In de ochtend loopt hier de hoogste arts haar visite en dat is te vergelijken met een moedereend en haar kleintjes. Zij loopt voorop en gaat elk kind af, bij elk kind komt er één van de drie dokters naar voren die de informatie over de patiënt geeft, deze dokter geeft als hij klaar is zijn blad aan een andere dokter die vervolgens tekent, die houdt het blad vervolgens achter zich en een verzorgende doet deze in de map. Dan loopt er ook nog een zaklampverzorgende mee met een knoepert van een lantaarn en schijnt op verzoek in de keel van het kindje. Vervolgens zegt de arts wat en loopt verder en iedereen loopt er achteraan. En dat zijn er 8!!! Eh ja die achtste was ik.
De dokters zijn met hun Aziatische Engelse accent lastig te verstaan en fluisteren bovendien. De verzorgenden kunnen bijna geen Engels en de moeders al helemaal niet. Omdat ik toch wat wilde doen heb ik een arts gevraagd in het Singalees op te schrijven dat ik de respiratie kwam tellen. Alle moeders reageerde heel leuk als ik het blaadje liet zien en stonden direct op, wat overigens helemaal niet nodig was. Eén baby ademende super snel en moeilijk, heel sneu om te zien.
Wat ik verder in het ziekenhuis geleerd heb is een bepaald fruit te eten. Het ziet eruit als de buitenkant van een kastanje met van die pikkers en binnenin zit een glow in the dark bol. De dokter drong er op aan dat ik er een moest proeven dus daar kwam ik geloof ik niet onderuit. Maar ik had al hulp nodig bij het openmaken voordat ik die glazen bol kon nemen. Het was nogal een ding dus maar even gecheckt of ik the whole thing kon eaten. NOOO!! Zei drie man in koor. Ik upload een foto van het ziekenhuis.
Gister zijn we met de andere vrijwilligers wat gaan drinken, dat zijn er inmiddels 14, erg gezellig!
17 juli:
Vandaag hadden we een medical seminar in Kalutara over Dengue Fever en Leptospirose. Interessante onderwerpen maar vooral te volgen door de Engelde teksten op de powerpoint. Zijn extra uitleg in het Aziatisch Engels heb ik niet helemaal meegekregen terwijl hij om de drie woorden 'right?' vroeg (spreek uit: RAIT, heel snel). Hierna zijn we wat winkeltjes ingegaan waar praktisch niemand was en men de lamp pas aan deed op het moment dat we binnenkwamen. Dat is nog eens milieubewust! Voor een andere vrijwilliger met wie ik op pad was heeft een juwelier een zilver kettinkje helemaal zelf gemaakt naar wens, erg lieve man en showde ons trots zijn werkplek. De bus is ook een tikkeltje anders dan hoe wij Arriva kennen. Tenzij jullie ook ooit al rijdende in moesten stappen in de 158, maar dat lijkt me sterk. Qua sfeer scoren ze goed: voorin zijn er allemaal knipperende lampjes in alle kleuren. Ook op het misselijksheidsgehalte worden alle te behalen punten in de wacht gesleept. Je stapt dus alrijdende in en dan trekt de bus suuuper snel op, vervolgens hoor je heel hard getoeter en dan wordt er weer suuuper hard geremd, etcetera etcetera 'je kent het wel'. De bus rijdt gewoon heel hard en toeterend op een Tuk Tuk af om er tien meter van tevoren achter te komen dat er echt niet meer ruimte is en dat remmen dan misschien wel op zijn plaats is. En Ton Lunenburg mij maar leren om vooruit te denken. Een kanttekening hierbij is dat er geen voetpad bestaat en je dus langs (praktisch op) deze weg loopt en ik dikwijls al mijn gekregen gelukspoppetjes en boeddha's inschakel.
Vrijdagmiddag zijn alle vrijwilligers vrij en vandaag gaat iedereen naar het zwembad bij een vijfsterrenhotel. Helaas moet ik passen, mijn lichaam heeft - zonder overleg - besloten om ook met de hype mee te doen en een soort van detox dieet te volgen, dus ik blijf een dagje op bed. Morgen is er een medical camp, een outreach, voor alle medical volunteers vlakbij Colombo en ik hoop er bij te kunnen zijn!
-
18 Juli 2014 - 11:18
Alex (allie)(vader):
Superverslag meiske, ik krijg concurrentie met verhalen schrijven. Ik hoop wel dat je gauw weer beter bent en morgen mee kunt met de rest. xxxx -
18 Juli 2014 - 16:20
Mam:
Hoi
Wat een hygiene daar! Ik weet niet of je aan 2dozen handschoenen wel genoeg hebt! Van formulieren als je jezelf geprikt hebt hebben ze natuurlijk nooit gehoord? Het is echt behelpen. Wel weer een schitterend verslag. Ik geniet ervan. Liefs en dikke x
-
18 Juli 2014 - 22:53
Erik:
Hoi Jiska,
Deze is eigenlijk nog weer leuker dan de eerste, keep it up, RAIT !
En snel beter worden hè
Erik
-
19 Juli 2014 - 13:53
Angela:
We keken na je eerste verslag elke dag al weer uit naar het volgende. Wat een totaal andere cultuur waarin je bent terecht gekomen, zeg. Bijzonder om te lezen dat jij daar nu deel van uitmaakt. Je enthousiasme, wil en vindingrijkheid om nieuwe dingen te leren vind ik super!!
Hoop dat je snel opknapt en maak maar lekker veel verslagen, kunnen wij meegenieten.
Groetjes, X -
19 Juli 2014 - 14:13
Britt:
Hee Jiska,
super leuk om te lezen wat je daar allemaal meemaakt en dat je het zo naar je zin hebt met de andere vrijwilligers!
Bijzonder hoe het daar allemaal gaat.
Hopelijk ben je vandaag weer fit!!
xx Britt -
19 Juli 2014 - 15:37
Demy:
Zusje!
Colombo gehaald? Zojuist met oma je verslag zitten lezen op de iPhone waar ze zelf het navigeren verzorgde met een soepele 'swipe beweging'. Leuk om te lezen.
Groetjes vanuit hier, en geniet er van daar!
Gr. Demy -
22 Juli 2014 - 12:22
Danique:
Jiskaaa..
Wat een leuke verhalen zeg! Heel leuk om te lezen.
Kijk alweer uit naar de volgende... ;)
Geniet er nog van daar!
Liefs Danique -
22 Juli 2014 - 21:50
Zusje:
Jo Zus,
Gaat het alweer beter met het ongewenstdetoxen?
Bedoel je dat je lychee hebt gegeten? Daar hoef ik niet voor naar Azië, want dat krijg ik gewoon bij mijn schoonfamilie te eten:P
Ik heb de foto's gezien, ze zijn zeker bij de Xenos geweest om dat ziekenhuis in te richten?! Die vrolijke kleurtjes, daar kunnen wij dan weer wat van leren!
xxxxxxxxxx -
24 Juli 2014 - 03:23
Jiska:
Bedankt voor alle leuke reacties!! :) Ik zie dat mama nog een beetje moet oefenen met de Enter-knop. ;) En helaas heb ik Colombo niet gehaald, maar nu wel weer beter. En lychee ken ik niet Per en geloof dat ik dat prima vind haha!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
